Οταν η πορεία γίνεται τέχνη

«Οταν θεσµοποιείται κάτι, δεν µε καλύπτει και πιστεύω ότι δεν καλύπτει ούτε εκείνους που βίωσαν τα γεγονότα. Θέλω κάτι περισσότερο, να έρθω πιο κοντά σε όσα συνέβησαν», λέει για την πορεία του Πολυτεχνείου η νεαρή εικαστικός Ειρήνη Ευσταθίου που δηµιούργησε ένα έργο µε αφορµή την επέτειο.

Από µακριά µοιάζει µε ένα σταυρόλεξο τοίχου. Οταν πλησιάσει κάποιος διαπιστώνει πως τα 36 τετράγωνα δεν είναι ούτε απολύτως λευκά ούτε µαύρα. Είναι εικόνες από ισάριθµες πορείες, από το 1974 έως σήµερα. Φωτογραφίες οι οποίες αποτέλεσαν την πρώτη ύλη για το έργο της 30χρονης Ειρήνης Ευσταθίου _ νικήτριας του βραβείου ∆ΕΣΤΕ _ που αποτελεί νέα παραγωγή του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης (επιµέλεια: ∆άφνη Βιτάλη). «∆εν µε καλύπτει η επίσηµη µνήµη της Αριστεράς, του σχολείου. Θέλω να έρθω πιο κοντά σε όσα συνέβησαν», εξηγεί στα «ΝΕΑ» η Ειρήνη Ευσταθίου.

Χρειάστηκε για καιρό να αναζητά υλικό στα αρχεία των εφηµερίδων και στη ∆ηµοτική Βιβλιοθήκη Αθηνών, καθώς δεν έβρισκε πια φωτογραφίες της πορείας µα µόνο των επεισοδίων. «Το αρχείο είναι η επίσηµη Ιστορία. Το σηµαντικό είναι η µεθοδολογία µε την οποίατο αντιµετωπίζει κάποιος. Ο τρόπος που βλέπεις κάτι που δεν το έχεις βιώσει µέσα από την εικόνα τρίτων και πώς το οικειοποιείσαι γιανα το φέρειςκοντά σου», επισηµαίνει. «H πορεία είναι ένας άλλος τρόπος για να θυµάσαι. Μου αρέσει το τελετουργικό, η διαδικασία της, µου θυµίζει επιτάφιο έτσι όπως προηγείται η σηµαία. Εχει κάτι αρχαιοπρεπές».

Παρατήρησε αλλαγές στην πορεία... της πορείαςη νεαρή καλλιτέχνις που έχειζήσει αρκετά χρόνια στο εξωτερικό; «Αρκετές. Εως το '80 ήταν παράνοµη. Στην αρχή ο κόσµος δεν περπατούσε, αλλά στεκόταν στον δρόµο. Από το '81και µετά έγινε θεσµός. Το 1983-84 άρχισε και ο στρατός να καταθέτειστεφάνια. Και το '85 σκοτώθηκε ο Καλτεζάς, γεγονός πουαποτέλεσε αφετηρία για εντάσεις. Και ενώ όλα αυτά συνέβαιναν, ο Τύπος επέµενε να βλέπει την πορεία µετον ίδιο τρόπο, προσδίδοντας της κάτι το τελετουργικό».

Μπορεί, λοιπόν, η τέχνη να αρθρώσει πολιτικό΄λόγο; «Γιατί, οι πολιτικοί ασκούν πολιτική; Σκοπός µου δεν ήταν να παραγάγωπολιτικό λόγο µε όρους πολιτικής καισίγουρα δεν ήθελα να αισθητικοποιήσω την πολιτική, αλλά να πολιτικοποιήσω την τέχνη. Απορώ µάλιστα πώς τόσο λίγοι ασχολούνται µε την πρόσφατη Ιστορία. ∆εν σχολιάζω, αλλά οφείλω να ασχοληθώ διότι όλα αυτά είναικαθηµερινότητα. Είναι προσωπική και διαισθητική η προσέγγιση. Είναι υποχρέωση απέναντι στον εαυτό µας».

Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (κτίριο Ωδείου Αθηνών, Βασ. Γεωργίου Β' 17-19), μέχρι την Κυριακή.

Πηγή: Τα Νέα (17.11.2010).