Θρανία ζωής κόντρα στα κελιά

«Συγχαίρουμε τους μαθητές που φρόντισαν και επιμελήθηκαν την καθαριότητα αυτής της τάξης - Μπράβο παιδιά!», έγραφε η αφίσα που βρήκαν στον πίνακα οι μαθητές μπαίνοντας στην τάξη. Η επιβράβευση των καθηγητών λειτούργησε ως κίνητρο για μιμητές.

Μια «δημιουργική» άμιλλα κυριάρχησε στο σχολείο. Οι αίθουσες έλαμψαν, για έναν έπαινο. Η τόσο μεγάλη προθυμία, όταν μάλιστα γνώριζαν ότι η πράξη τους δεν θα προσμετρούσε αλλού, θα προκαλούσε σε πολλούς έκπληξη. Γιατί οι μαθητές που με τόσο ζήλο καθάρισαν την αίθουσά τους, για ένα «μπράβο», είναι μαθητές του Γυμνασίου - Λυκείου του Ειδικού Καταστήματος Κράτησης Νέων Αυλώνα. Καταδικασμένοι για κάθε είδους ποινικό αδίκημα, ακόμη και για τα βαρύτερα -κάποιοι είναι υπόδικοι- με αποφάσεις δικαστηρίων ή με την κατηγορία ότι διέπραξαν αξιόποινες πράξεις πριν συμπληρώσουν τα 21 τους χρόνια. Μερικοί είναι κάτω των 18 ετών...

«Κανείς δεν τους υποχρεώνει να πάνε στο σχολείο, είναι δική τους επιλογή, και αυτό θα έπρεπε να τους αναγνωρίσουμε. Τα παιδιά που φοιτούν στο σχολείο αγωνίζονται. Αλλά δεν φτάνει ο δικός τους προσωπικός αγώνας, πρέπει και εμείς ως κοινωνία να τα βοηθήσουμε, δίνοντάς τους μια ουσιαστική δεύτερη ευκαιρία», μας είπε ο διευθυντής του Γυμνασίου - Λυκείου Ειδικού Καταστήματος Κράτησης Νέων Αυλώνα, Πέτρος Δαμιανός. Και πρόσθεσε:

«Μας ρωτούν κατά καιρούς για το σχολείο που είναι μικρό. Ψιλά γράμματα, δεν αποθαρρύνουν αυτά τα παιδιά, ούτε τα κάγκελα της φυλακής. Αυτό που στην πραγματικότητα τους κόβει τα φτερά είναι η αντιμετώπιση της κοινωνίας. Ο,τι και να κάνουμε οι καθηγητές και όσο και να προσπαθούν εκείνα μέσα στη φυλακή, όταν βγουν έξω και η κοινωνία τα αντιμετωπίσει ως εγκληματίες και όχι ως ανθρώπους που προσπαθούν να κάνουν μια νέα αρχή, είναι σαν να τα σπρώχνει ξανά στην παρανομία. Θέλουμε ως κοινωνία να τα βοηθήσουμε; Να τους δώσουμε δουλειά όταν μας χτυπήσουν την πόρτα. Δεν αρνούνται ότι σε κάποια στιγμή της ζωής τους παρανόμησαν, γι' αυτό βρίσκονται εδώ μέσα. Δεν ζητούν ελεημοσύνη, αλλά μια δεύτερη ευκαιρία».

Από την εμπειρία του ως εκπαιδευτικού κατά τη δεκαετή θητεία του στη θέση του διευθυντή του Γυμνασίου - Λυκείου αναφέρεται στη συγκίνηση που αισθάνεται βλέποντας τα παιδιά να αποκαλύπτουν πτυχές του εαυτού τους που ώς τώρα δεν τους δόθηκε η δυνατότητα να εκδηλώσουν. «Ερχονται αγρίμια, δείχνουν νύχια, που είναι τρόπος άμυνας, αλλά σιγά σιγά χαλαρώνουν, γλυκαίνουν τα πρόσωπά τους, γιατί συνειδητοποιούν ότι δεν έχουν λόγο να είναι οργισμένα».

Εξω από το σχολείο, οι μαθητές έχουν ζωγραφίσει στους τοίχους, ένα ηλιακό ρολόι που δείχνει τον «αληθή ηλιακό χρόνο», και κάτω από η φράση: «ο ήλιος λάμπει για όλους». Αλλού τη Γη, ένα περιστέρι που συμβολίζει την ειρήνη και δύο χέρια που σφίγγει το ένα το άλλο. Αλλη ζωγραφιά απεικονίζει μια σιδερένια μπάλα που σπάει τον τοίχο για να φανεί ένα σπίτι μέσα στη φύση.

Πηγή: άρθρο στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" (03.03.2010).