Μαθητές σε ρόλους που μιλούν για τη ζωή τους

Μπορεί να μη μιλούν την ίδια γλώσσα, αλλά τη μαθαίνουν. ΄Η βρίσκουν άλλη «γλώσσα», όπως το θέατρο, για να μιλήσουν στην ίδια γλώσσα για βιώματα κοινά.

Οι μαθητές του 2ου Διαπολιτισμικού Λυκείου Αλίμου, παιδιά με καταγωγή από την Πολωνία και την Ουκρανία, τις Φιλιππίνες και τη Ρουμανία, την Αλβανία, τη Γεωργία, τις χώρες της Λατινικής Αμερικής αλλά και την Κίνα, διασκεύασαν πρόσφατα με τη βοήθεια της καθηγήτριας κ. Ειρήνης Αντωναράκου κομμάτι από το βιβλίο του Πάνου Χριστοδούλου «Ο Ναβίντ δεν ήρθε για διακοπές» (εκδ. Κέδρος), που παρουσίασαν στο 4ο Πολύτεχνο Διαδημοτικό Μαθητικό Φεστιβάλ Εκφρασης και Δημιουργίας της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Δ΄Αθήνας. Στο βιβλίο, μέσα από τις εκθέσεις ενός μαθητή Δημοτικού, του Αλκη, γνωρίζουμε τον Ναβίντ, καινούργιο συμμαθητή στο σχολείο, που ήρθε από μακριά με τη μητέρα του. Ο πατέρας του είναι φυλακισμένος επειδή εναντιώνεται στο δικτατορικό καθεστώς της χώρας του.

«Δεν έρχονται εδώ για να μας πάρουν τις δουλειές. Οι πρόσφυγες είναι αναγκασμένοι να φύγουν από τις χώρες τους γιατί διώκονται για το χρώμα, τη θρησκεία ή το φύλο τους. Ερχονται για να ζητήσουν άσυλο». Στη σκηνή, η 15χρονη Φατός απαγγέλλει με τρεμάμενη φωνή τα λόγια της στον ρόλο μιας μάνας - πρόσφυγα, από το βιβλίο.

Η Φατός έχει γεννηθεί στη Γερμανία. Είναι τουρκικής καταγωγής και στην Ελλάδα ήρθε πριν από τρία χρόνια. «Πολλοί άνθρωποι έχουν περάσει, έχουν ζήσει αυτό που διαβάζουμε εμείς στο βιβλίο», λέει η ίδια. «Και όταν τα διηγούμαι, κάτι νιώθω. Πονάει».

Τον Ναβίντ υποδύεται ο Βαζ Γιεν από την Αρμενία. Συνεσταλμένος, απαντά ολιγόλογα. «Μου αρέσει η Ελλάδα», λέει, και δεν έχει κάτι αρνητικό να εντοπίσει. Αντίθετα, η Μαρία από τη Μολδαβία θεωρεί πολύ σημαντικό «το ζήτημα της ιθαγένειας. Δεν έχουμε καλή αντιμετώπιση από τους νόμους», λέει με έκφραση έντονα προβληματισμένη. «Οσοι είμαστε στην Ευρωπαϊκή Ενωση είμαστε καλά», προσθέτει ο Εμίλ από τη Ρουμανία, που υποδύεται τον Αλκη. Ο Αζίζ, από την πλευρά του, δηλώνει ευχαριστημένος «επειδή στο σχολείο μάς βοηθούν με τη γλώσσα».

Οι περισσότεροι μαθητές βρίσκονται από τρία χρόνια έως μόλις δύο μήνες στην Ελλάδα. Φέτος, στο 2ο Λύκειο Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης Ελληνικού φοιτούν 215 μαθητές. «Η διαδικασία μάς βοήθησε να δουλέψουμε σαν ομάδα και παράλληλα, να εξασκήσουμε και τη γλώσσα», λέει η κ. Αντωναράκου, μία εκ των τριών υπευθύνων διδασκαλίας μαζί με τις κ. Σοφία Γιαννακοπούλου και Βαρβάρα Πυρομάλλη. Σκέφθηκε να ανεβάσουν το συγκεκριμένο έργο, καθώς γνώριζε τον συγγραφέα, δικηγόρο στο Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες και πρώην δημοσιογράφο, από το διάστημα που και η ίδια προσέφερε εθελοντική εργασία εκεί.

«Το πολύχρωμο μωσαϊκό που συνθέτουν οι εθνικότητες των παιδιών που παίζουν στο έργο, η προφορά τους, η όψη τους, κάνει το μήνυμά του ακόμη πιο ισχυρό», λέει ο κ. Χριστοδούλου. «Είναι συγκινητική προσπάθεια και δείχνει την ανάγκη τους να ενταχθούν στον τόπο που ήρθαν στα πρώτα χρόνια της εφηβείας τους, μιας περιόδου μεταβατικής γι’ αυτά, όχι μόνο ηλικιακά. Και ο τρόπος έκφρασης μέσα από το θέατρο τα βοηθά προς αυτήν την κατεύθυνση. Το έχουν ζήσει στο πετσί τους, ειδικά σε μια περίοδο που αυξάνεται η ξενοφοβία και ο ρατσισμός, και στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ ηχούν ανάλογες “κραυγές”».

Πηγή: άρθρο - "Η Καθημερινή" (11.03.2010).