Ψηφιακή τάξη

«Το σχολείο μας είναι ένα σχολείο χωρίς τοίχους·σχεδόν όλες οι τάξεις έχουν διαδραστικούς πίνακες. Οταν τελειώνει το σχολικό ωράριο κάνουμε σεμινάρια στους υπολογιστές για τους κατοίκους της περιοχής μας. Πολλές φορές οι μικροί μαςείναι εκείνοι που διδάσκουν τους γηραιότερους, καθώς το μάθημα έχει γίνει πλέον το πιο διασκεδαστικό παιχνίδ ι». Ο κ. Γιώργος Μιτάκης είναι πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων του 2ου Δημοτικού Σχολείου Αγ. Παρασκευής. Οπως δηλώνει, το σχολείο του δεν περίμενε να εξαγγείλει η κυβέρνηση πρόγραμμα ηλεκτρονικής «μεταμόρφωσης» των σχολείων της χώρας. Ο διευθυντής του, σε συνεργασία με τους εκπαιδευτικούς, αλλά και με τον σύλλογο των γονέων, προχώρησαν μόνοι τους στη... νέα εποχή. Σήμερα, εκπαιδεύουν τους μαθητές τους σε ένα διαφορετικό περιβάλλον. Ενα περιβάλλον «ηλεκτρονικό», στο οποίο όλα μπορούν να συμβούν. Ο δάσκαλος του σχολείου κ. Κώστας Σιμωτάς λέει στο «Βήμα» ότι « οι μαθητές βρίσκονται περισσότερο από εμάς τους μεγάλους κοντά στην κουλτούρα των οπτικοακουστικών μέσων. Οποιαδήποτε αλλαγή προς αυτή την κατεύθυνση τη δέχονται με μεγάλο ενθουσιασμό ».

Ο κ. Σιμωτάς ανήκει σε μια νέα γενιά εκπαιδευτικών. Μια γενιά που εργάζεται και διοικεί ανοικτά σχολεία. Χρησιμοποιεί διαδραστικούς πίνακες, καλύπτει τα έξοδά τους με πολύπλοκα επιχειρηματικά σχέδια, οργανώνει προγράμματα ανακύκλωσης, σχεδιάζει προγράμματα κατασκευής εναλλακτικών μορφών ενέργειας.

Ηδη, ο διευθυντής και ο σύλλογος γονέων σχεδιάζουν να χρησιμοποιήσουν την ταράτσα του σχολείου για την ανάπτυξη φωτοβολταϊκών συστημάτων και να καλύπτουν την ενέργεια που καταναλώνει το σχολείο, ενώ έχει παραγγελθεί και ένα ρομποτικό σύστημα, ώστε από τον ερχόμενο Σεπτέμβριο να μπορέσουν να το χρησιμοποιήσουν σε μάθημα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης. Το κόστος των παραπάνω κάλυψε η σχολική επιτροπή. Εκαναν έρευνα αγοράς, βρήκαν ευκαιρίες, προχώρησαν αρχικά σε μικρές προμήθειες, δούλεψαν όλοι μαζί.

« Για την υποστήριξη των διαδραστικών πινάκων, οι οποίοι είναι απλώς το κερασάκι στην τούρτα, έχουμε αναπτύξει μια ψηφιακή υποδομή που στήναμε επί δυόμισι χρόνια », λέει ο κ. Μιτάκης. « Εχουμε μια αίθουσα υπολογιστών που απασχολεί σε καθημερινή βάση δεκατέσσερις εργαζομένους. Στην αίθουσα αυτή μάλισταγίνεται και μάθημα, ενώ έχουμε “φορτώσει” όλα τα προγράμματα του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου ». Υπάρχει βέβαια και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Οι εκπαιδευτικοί οι οποίοι εργάζονται σκλη ρά, αλλά δεν βλέπουν καμία ανταπόκριση από την πολιτεία και αυτό τους προκαλεί μια πικρία. Ο καθηγητής Πληροφορικής του 2ου Γυμνασίου Ζεφυρίου κ. Αθανάσιος Τσαγκαράκης έχει «στήσει» ένα μικρό εικονικό «παράδεισο» στο σχολείο του, ενώ οι μαθητές του έχουν διακριθεί αρκετές φορές σε πανευρωπαϊκούς διαγωνισμούς.

« Δεν μπορεί να μη σχολιάσεις το γεγονός ότι το σχολείο μου είναι καινούργιο και όμως δεν είχε προβλεφθεί η δημιουργία εργαστηρίων πληροφορικής ή εγκατάστασης υπολογιστών » λέει ο ίδιος. « Αν περιμένεις από την πολιτεία να καλύψει τις ανάγκες δεν καταφέρνεις τίποτα. Τα προβλήματά σου αυξάνονται και μεγεθύνονται. Οι μαθητές μου βγήκαν δεύτεροι σε πανευρωπαϊκό διαγωνισμό πληροφορικής ανάμεσα σε 32 χώρες και 366 συμμετοχές. Τα τελευταία χρόνια καταλαμβάνουν σταθερά τη δεύτερη θέση. Δεν πήραμε ούτε μία συγχαρητήρια επιστολή από το υπουργείο Παιδείας ».

Διαβάστε όλο το άρθρο στην εφημερίδα "Το Βήμα" (13.03.2010).