Το σχολείο της οδού Μεγάλου Αλεξάνδρου στοκέντρο της πόλης θύµιζε φυλακή.Δύο γκρίζοι τοίχοι ορθώνονταν στηνείσοδο και η µοναδική διέξοδος για να ξεφύγει το µάτι του επισκέπτη ήταν η µεγάλη σιδερένια πόρτα µε τα κάγκελα στο πάνω µέρος. Ολα αυτά µέχρι τον περασµένο Σεπτέµβριο. Τότε ακριβώς,η µη κυβερνητική οργάνωση Ελιξ, σε συνεργασία µε την Εταιρεία Τουριστικής και Οικονοµικής Ανάπτυξης του Δήµου Αθηναίων και τη συµβολή της οµάδας εικαστικών εφαρµογών «the3forart», υλοποίησε δύο καλλιτεχνικάπρογράµµατα µε τίτλο «Φιλοτεχνώντας προσόψεις σχολείων του Κεραµεικού».
«Η Ελιξ διοργανώνει, εδώ και 25 χρόνια, περιβαλλοντικά ή πολιτιστικά προγράµµατα µέσω ανταλλαγών. Στο συγκεκριµένο συµµετείχαν 25 άνθρωποι από τον Καναδά, την Ευρώπη, τη Νέα Ζηλανδία, την Ιαπωνία καιτην Κορέα. Χρειάστηκαν δύο εβδοµάδες για να ολοκληρωθεί η αναµόρφωση των εξωτερικών τοίχων των σχολείων. Δουλεύαµε 4-5 ώρες καθηµερινά» σηµειώνει η συντονίστρια προγραµµάτων της Ελιξ Ντόρα Βουγιούκα. Οι τάξεις ήταν το σπίτι των εθελοντών, αφού οι αίθουσες του64ου Σχολείου είχαν διαµορφωθεί ειδικά και διέθεταν την απαραίτητη οικοσκευή. Η ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ της ιδέας ωστόσο δεν ήταν αποτέλεσµα αυτοσχεδιασµού των εθελοντών. Μάλιστα, εκτός από µία εθελόντρια από τη Γαλλία η οποία ήταν απόφοιτη της Καλών Τεχνών, σχεδόν κανένας τους δεν είχε ασχοληθεί επαγγελµατικά µε τη ζωγραφική. Δύο µέρες πριν, την καλλιτεχνική επίβλεψη του έργου ανέλαβε η οµάδα εικαστικών εφαρµογών «the3forart». Οπως αναφέρει η εικαστικός Ελένη Αβραµίδου, η πρόσοψη του σχολείου έµοιαζεµε φυλακή. «Θέλαµε να δώσουµε κάτι χαρούµενο στον χώρο, κάτι που να οξύνει τη φαντασίατων παιδιών.Κι επειδή στην πλειοψηφία τουςοι µαθητές τού σχολείου είναιαλλοδαποί, θελήσαµε να δώσουµε έναν πολυπολιτισµικό χαρακτήρα στη νέα όψη. Εκτός από σχέδια λοιπόν, ζωγραφίσαµε λατινικούς κι ελληνικούς χαρακτήρες και, καθώςοι εθελοντές ήταν απόδιάφορες χώρες του κόσµου, ζητήσαµενα γράψει οκαθένας λέξεις στη γλώσσα του». Οι κολόνες στην εσωτερική αυλή του 64ου Σχολείου είναι βαµµένεςστα χρώµατα της ίριδας, µία απόφαση που προέκυψε κατόπιν συζητήσεως µε τους εθελοντές. «Ετσικαταλήξαµε στα επτά χρώµατα του ουράνιου τόξου τα οποία οδηγούν στον θησαυρό µέσα στο σεντούκι καιµαζί µε αυτόν αναδύεται η λέξη ειρήνη γραµµένη σε όλες τις γλώσσες των εθελοντών» προσθέτει.
Δεν ήταν απλώς ένακαλλιτεχνικό πρόγραµµα,τονίζουν τα δύο µέλη της «the3forart»: «Κέρδισετο ενδιαφέρον όλου του κόσµου. Από τους πεζούς στους δρόµους γύρω από τα σχολεία καθώςκαι τους εθελοντές που δεν ήταν Ελληνες. ΟΣο ζωγραφίζαµε περνούσανπαιδάκιαπου µας ζητούσαννα συµµετάσχουν κι εκείνα. Κάποιοι µας επιβράβευαν, άλλοι µας έλεγανότι βρωµίζουµε τους τοίχους...».
«Η Τέχνη των Δρόμων είναι εφήµερη, αφού µπορεί να καταστραφεί την επόµενη µέρα», λέει ο καλλιτέχνης του δρόµου iNO. Οι ζωγραφισµένες κάµερες στον τοίχο της εισόδου της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, η µεγάλη τοιχογραφία που εκτείνεται στον τοίχο της «Τεχνοπόλεως» από τη µεριά της Πειραιώς, η γυναίκα στην Πολυτεχνιούπολη συγκαταλέγονται στα έργα του. Εκείνο που επιζητεί είναι να δηµιουργήσει το έργο του κι ας το δει ολοκληρωµένο, έστω και για λίγο. «Το γκράφιτι έγινε της µόδας γιατί δεν θα πας σε µια γκαλερί να το δεις, παρεµβαίνει από µόνο του στον χώρο. Δεν λογοκρίνεται, γι’ αυτό άλλωστε θεωρείται παράνοµο» προσθέτει. «Δεν γίνεται να αρέσουν τα έργα σουσε όλους. Με αυτή τη µορφή τέχνης συµβαδίζεις µε το κοινό που είναι πιο κοντά στα δικά σου δεδοµένα».
Οπως εξηγεί ο iNO, η θεµατική ενότητα των έργων του εξαρτάται από το µέρος που θα ζωγραφίσει καθώς και από το είδος της επιφάνειας – τοίχος, καµβάς. «Θέλω το αντικείµενο της ζωγραφιάς να έχει κάτι σχετικό µε το µέρος,έναν χαρακτήρα για τουςδιερχόµενους. Για παράδειγµα, όταν στην Πολυτεχνιούπολη ζωγράφισα εστιάζοντας σε κεντρικό σηµείο του γυναικείου σώµατος, το έκανα µε το σκεπτικόότι από εκεί περνούν πολλοί άντρες και ήθελα να το βλέπουν. Νατους αρέσει και να θέλουν να το ξαναδούν.Παρόµοια λειτούργησα και µε τις κάµερες. Νοµίζω πως στους περαστικούς αρέσει να διακωµωδώ πράγµατα».
Διαβάστε περισσότερα στα Νέα (05.02.2011).
«Η Ελιξ διοργανώνει, εδώ και 25 χρόνια, περιβαλλοντικά ή πολιτιστικά προγράµµατα µέσω ανταλλαγών. Στο συγκεκριµένο συµµετείχαν 25 άνθρωποι από τον Καναδά, την Ευρώπη, τη Νέα Ζηλανδία, την Ιαπωνία καιτην Κορέα. Χρειάστηκαν δύο εβδοµάδες για να ολοκληρωθεί η αναµόρφωση των εξωτερικών τοίχων των σχολείων. Δουλεύαµε 4-5 ώρες καθηµερινά» σηµειώνει η συντονίστρια προγραµµάτων της Ελιξ Ντόρα Βουγιούκα. Οι τάξεις ήταν το σπίτι των εθελοντών, αφού οι αίθουσες του64ου Σχολείου είχαν διαµορφωθεί ειδικά και διέθεταν την απαραίτητη οικοσκευή. Η ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ της ιδέας ωστόσο δεν ήταν αποτέλεσµα αυτοσχεδιασµού των εθελοντών. Μάλιστα, εκτός από µία εθελόντρια από τη Γαλλία η οποία ήταν απόφοιτη της Καλών Τεχνών, σχεδόν κανένας τους δεν είχε ασχοληθεί επαγγελµατικά µε τη ζωγραφική. Δύο µέρες πριν, την καλλιτεχνική επίβλεψη του έργου ανέλαβε η οµάδα εικαστικών εφαρµογών «the3forart». Οπως αναφέρει η εικαστικός Ελένη Αβραµίδου, η πρόσοψη του σχολείου έµοιαζεµε φυλακή. «Θέλαµε να δώσουµε κάτι χαρούµενο στον χώρο, κάτι που να οξύνει τη φαντασίατων παιδιών.Κι επειδή στην πλειοψηφία τουςοι µαθητές τού σχολείου είναιαλλοδαποί, θελήσαµε να δώσουµε έναν πολυπολιτισµικό χαρακτήρα στη νέα όψη. Εκτός από σχέδια λοιπόν, ζωγραφίσαµε λατινικούς κι ελληνικούς χαρακτήρες και, καθώςοι εθελοντές ήταν απόδιάφορες χώρες του κόσµου, ζητήσαµενα γράψει οκαθένας λέξεις στη γλώσσα του». Οι κολόνες στην εσωτερική αυλή του 64ου Σχολείου είναι βαµµένεςστα χρώµατα της ίριδας, µία απόφαση που προέκυψε κατόπιν συζητήσεως µε τους εθελοντές. «Ετσικαταλήξαµε στα επτά χρώµατα του ουράνιου τόξου τα οποία οδηγούν στον θησαυρό µέσα στο σεντούκι καιµαζί µε αυτόν αναδύεται η λέξη ειρήνη γραµµένη σε όλες τις γλώσσες των εθελοντών» προσθέτει.
Δεν ήταν απλώς ένακαλλιτεχνικό πρόγραµµα,τονίζουν τα δύο µέλη της «the3forart»: «Κέρδισετο ενδιαφέρον όλου του κόσµου. Από τους πεζούς στους δρόµους γύρω από τα σχολεία καθώςκαι τους εθελοντές που δεν ήταν Ελληνες. ΟΣο ζωγραφίζαµε περνούσανπαιδάκιαπου µας ζητούσαννα συµµετάσχουν κι εκείνα. Κάποιοι µας επιβράβευαν, άλλοι µας έλεγανότι βρωµίζουµε τους τοίχους...».
«Η Τέχνη των Δρόμων είναι εφήµερη, αφού µπορεί να καταστραφεί την επόµενη µέρα», λέει ο καλλιτέχνης του δρόµου iNO. Οι ζωγραφισµένες κάµερες στον τοίχο της εισόδου της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, η µεγάλη τοιχογραφία που εκτείνεται στον τοίχο της «Τεχνοπόλεως» από τη µεριά της Πειραιώς, η γυναίκα στην Πολυτεχνιούπολη συγκαταλέγονται στα έργα του. Εκείνο που επιζητεί είναι να δηµιουργήσει το έργο του κι ας το δει ολοκληρωµένο, έστω και για λίγο. «Το γκράφιτι έγινε της µόδας γιατί δεν θα πας σε µια γκαλερί να το δεις, παρεµβαίνει από µόνο του στον χώρο. Δεν λογοκρίνεται, γι’ αυτό άλλωστε θεωρείται παράνοµο» προσθέτει. «Δεν γίνεται να αρέσουν τα έργα σουσε όλους. Με αυτή τη µορφή τέχνης συµβαδίζεις µε το κοινό που είναι πιο κοντά στα δικά σου δεδοµένα».
Οπως εξηγεί ο iNO, η θεµατική ενότητα των έργων του εξαρτάται από το µέρος που θα ζωγραφίσει καθώς και από το είδος της επιφάνειας – τοίχος, καµβάς. «Θέλω το αντικείµενο της ζωγραφιάς να έχει κάτι σχετικό µε το µέρος,έναν χαρακτήρα για τουςδιερχόµενους. Για παράδειγµα, όταν στην Πολυτεχνιούπολη ζωγράφισα εστιάζοντας σε κεντρικό σηµείο του γυναικείου σώµατος, το έκανα µε το σκεπτικόότι από εκεί περνούν πολλοί άντρες και ήθελα να το βλέπουν. Νατους αρέσει και να θέλουν να το ξαναδούν.Παρόµοια λειτούργησα και µε τις κάµερες. Νοµίζω πως στους περαστικούς αρέσει να διακωµωδώ πράγµατα».
Διαβάστε περισσότερα στα Νέα (05.02.2011).
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου