Αν δεν πάθει, δεν θα μάθει

Ολοένα και περισσότεροι ειδικοί υποστηρίζουν ότι ο «κίνδυνος» κάνει καλό στα παιδιά. Φυσικά κάνουν λόγο για ελεγχόμενο ρίσκο στα παιδικά παιχνίδια και επισημαίνουν τη θετική επίδραση που μπορεί αυτό να έχει στην ανάπτυξη της προσωπικότητας των παιδιών- κυρίως προβάλλοντας τα προβλήματα που πιθανόν να προκαλέσει η υπερπροστασία.

Η Ολγα Καρτέρη έχει έναν τρίχρονο γιο τον Πέτρο, ο οποίος- όπως λέει- είναι λίγο περίεργος και απρόσεκτος. Ωστόσο, θεωρεί πως δεν είναι καλό γι΄ αυτόν να είναι συνέχεια δίπλα του. «Τον αφήνω μόνο του στο δωμάτιο να παίξει. Φυσικά έχω λάβει όλες τις απαραίτητες προφυλάξεις σε όλους τους χώρους του σπιτιού: τα ντουλάπια και τα μάτια της κουζίνας είναι κλειστά, δεν υπάρχουν σκαμπό για να σκαρφαλώσει ή αιχμηρά αντικείμενα. Εχω προνοήσει για όλους τους πιθανούς κινδύνους στο σπίτι, από το μπαλκόνι μέχρι το τελευταίο δωμάτιο. Αν και ανησυχώ, όπως κάθε μητέρα άλλωστε, δεν θέλω σε καμία περίπτωση να είμαι όλη την ώρα από πάνω του και να φωνάζω “πρόσεξε”», λέει. «Νομίζω ότι αυτός είναι ο τρόπος για να μάθει να κατανοεί τους κινδύνους, να είναι αυτόνομος και φυσικά να αναπτύξει τη δική του προσωπικότητα. Αν δεν πάθει- φυσικά, ελεγχόμεναδεν θα μάθει», υποστηρίζει.

Για την ψυχολόγο κ. Μαριέτα Ρήγα-Πεπελάση είναι αποδεδειγμένα τα οφέλη για την ανάπτυξη της παιδικής- και εφηβικής μετέπειτα- προσωπικότητας της παροχής κάποιου βαθμού ανεξαρτησίας και αυτονομίας στο παιχνίδι αλλά και σε όλες τις δραστηριότητες, αφού το παιδί προετοιμάζεται έτσι για τον πραγματικό κόσμο.

Οπως άλλωστε τονίζει, οι «κίνδυνοι» για ένα παιδί που δεν του επιτρέπεται να πάρει κανένα ρίσκο μπορούν να αποδειχθούν αρκετοί.

Ισως οι γονείς που απομακρύνουν κάθε κίνδυνο να νιώθουν ότι προστατεύουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα παιδιά τους, ωστόσο υπάρχει η πιθανότητα να τους κάνουν πολύ μεγαλύτερο κακό μακροπρόθεσμα. «Ανασφάλεια, χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση» είναι μερικά από τα πιο συνηθισμένα προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίσουν ως ενήλικοι, επισημαίνει η ψυχολόγος.

Παραδέχεται βέβαια ότι υπάρχουν κίνδυνοι για τα παιδιά κάθε ηλικίας. Ομως, όπως χαρακτηριστικά σημειώνει, «οι γονείς χρειάζεται να τα έχουν προβλέψει όλα αυτά, να γνωρίζουν τις σωματικές και διανοητικές ικανότητες του παιδιού τους, αλλά και κατά πόσον μπορεί να κατανοεί τον ενδεχόμενο κίνδυνο σε κάθε περίσταση. Με δυο λόγια, χρειάζεται εκπαίδευση που αρχίζει σε πολύ μικρή ηλικία. Επιπλέον οι γονείς πρέπει να λαμβάνουν τα μέτρα τους και να αποφεύγουν προφυλάξεις του τύπου “πρόσεξε” σε καθετί που κάνουν τα παιδιά και φυσικά τις απαγορεύσεις. Σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να προβάλλουν την αδυναμία τους ή τη σημαντικότητά τους- με εκφράσεις του τύπου “εγώ ξέρω καλύτερα από εσένα”- στο παιδί».

Διαβάστε περισσότερα στα Νέα (03.05.2010).