Το τέλος του easy living

«Για να είμαι ειλικρινής, δεν θα το κλάψω ιδιαίτερα το τέλος αυτού του easy living. Γιατί νομίζω ότι ήταν μαύρο living και καθόλου easy. Ναι, σίγουρα ζούσαμε παραπάνω από τις δυνατότητές μας, ναι, ξοδεύαμε περισσότερα απ΄ όσα βγάζαμε, ζούσαμε με δανεικά. Ισως όμως γι΄ αυτό ακριβώς, επειδή ο πλούτος ήταν ψεύτικος, αντιμετωπίζαμε τα λεφτά κάπως σαν προϊόν εγκλήματος, δεν ήταν δικά μας και στο βάθος το ξέραμε. Γι΄ αυτό υιοθετήσαμε και μια εκδοχή του easy living φτωχομαφιόζικη. Και δεν εννοώ μόνο την υποτιθέμενη, ο Θεός να την κάνει, ελίτ με τους χοντρούς σβέρκους και τα πούρα. Αλλά και τον έρημο τον ανθρωπάκο που δουλεύει, λιώνει, πατάει επί πτωμάτων, δανείζεται, χρεώνεται για να πάρει ένα ακριβό ή πανάκριβο αυτοκίνητο, άχρηστο στην πόλη χωρίς δρόμους, χρήσιμο μόνο για μια στιγμή, μπας και του το βάλει ο παρκαδόρος πρώτη σειρά στην παραλιακή. Μήπως έτσι γίνει και ο ίδιος πρώτη σειρά.

Αυτή η “πλούσια και εύκολη” ζωή των προηγούμενων χρόνων ήταν τόσο πλούσια όσο τα σαλόνια των “πλουσίων” στις τηλεοπτικές σαπουνόπερες. Οχι πλούσια σπίτια, αλλά όπως οι μικροαστοί νομίζουν ότι είναι τα σπίτια των πλουσίων. Αυτό το Βalkan “ελληνικό όνειρο”, easy living φαινομενικά, ανέδυε ωστόσο όλο και περισσότερο άγχος, εκνευρισμό, νεύρα, ανικανοποίητο, εντεινόμενη υστερία. Πού ήταν οι χαλαροί άνθρωποι όλα αυτά τα χρόνια που απολάμβαναν τη ζωή τους;

Μπα, δεν θα το κλάψω. Επειτα, παρ΄ όλο που προσωπικά πιστεύω ότι η μελαγχολία είναι η φυσική κατάσταση του ανθρώπου, εν τούτοις είμαι αισιόδοξος. Αν η οικονομική κρίση μας αναγκάσει να δούμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη, αν καταλάβουμε τι κάναμε λάθος μέχρι τώρα, στο χέρι μας είναι να δοκιμάσουμε μια δεύτερη φορά για μια καλύτερη προσπάθεια. Αν τώρα στηριχτούμε στις δυνάμεις μας, στα ταλέντα μας, στη δουλειά μας κι όχι στα πακέτα Ντελόρ, τις επιδοτήσεις-μαϊμού και τις αργομισθίες στο Δημόσιο, η δεύτερη φορά θα ΄ναι λιγότερο αστεία και λιγότερο πεινασμένη, θα ΄ναι πιο ουσιαστική, πραγματικά πλούσια. Μπορεί να μην είναι τόσο easy αλλά το living θα ΄ναι πιο cool».

Πηγή: Φ. Γεωργελές (εκδότης Athens Voice) στο Βήμα (25.04.2010).