Με τα «επτά θανάσιμα αμαρτήματα» και τη σχέση τους με το σήμερα καταπιάνεται η γνωστή χορογράφος Αγγελική Στελλάτου στην ομώνυμη παράσταση, που συνυπογράφει με τον μουσικό, Σταύρο Γασπαράτο, και παρουσιάζεται εδώ και λίγες μέρες στην κεντρική Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών.
Με εργαλεία τους, η πρώτη την κίνηση και ο δεύτερος την μουσική, ενώνουν τις δυνάμεις τους, ορίζοντας από κοινού το πνεύμα της συνεργασίας ανάμεσα σε δύο τέχνες, που ανέκαθεν ερωτοτροπούσαν: την μουσική και το χορό.
«Όλα ξεκίνησαν πριν από δύο χρόνια, από την ιδέα του Σταύρου Γασπαράτου, να δημιουργήσουμε μία παράσταση με θέμα τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Στη συνέχεια το κομμάτι χτίστηκε σταδιακά, με έμφαση στη συμληρωματικότητα των δύο στοιχείων (μουσικής και χορού) και στόχο την αλλεπίδραση του ήχου με το σώμα, ώστε να μετατραπεί και αυτό το τελευταίο σε μουσική», εξηγεί η Αγγελική Στελλάτου.
Οι δύο δημιουργοί δεν περιορίζονται απλώς στην «εικονογράφηση» του θέματος που έχουν επιλέξει, αλλά επιχειρούν με εύγλωττο τρόπο να εκφράσουν τις ανησυχίες τους γύρω από την καταπιεστική ανοχή της σημερινής πραγματικότητας και να απεικονίσουν το αδιέξοδο μίας ανθρωπότητας που ακολουθεί φθίνουσα πνευματική πορεία παραμένοντας προσκολλημένη στην υλική διάσταση των πραγμάτων.
«Ο άνθρωπος σήμερα», λέει η Αγγελική Στελλάτου, «περισσότερο από ποτέ, κουβαλά την ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας του, υποκύπτει σε αμαρτήματα - ατοπήματα, όχι γιατί παραμένει κατά βάθος ανθρώπινος, αλλά γιατί πιστεύει ότι μπορεί να ξεπεράσει τη φύση του, να ηγηθεί του κόσμου. Έτσι παραμένει το πιο εξελιγμένο νοητικά είδος του ζωικού βασιλείου, αλλά παράλληλα και το (αυτο)καταστροφικότερο από όλα τα είδη».
Έντεκα χορευτές της ομάδας Ύψιλον και πέντε μουσικοί βρίσκονται ζωντανά επί σκηνής και επιχειρούν να δώσουν μία ευκαιρία στο «περιθώριο για λάθος». Γνώριμα υλικά, όπως οι απλές, μικρές, καθημερινές κινήσεις, κρίθηκαν απαραίτητα και πλαισιώθηκαν από μουσικές φράσεις με κλασικό και ηλεκτρονικό ήχο, δημιουργώντας έναν ιστό από σχέσεις: χορευτές-μουσικοί, κίνηση-μουσική, μουσικοί-κίνηση, χορευτές-μουσική.
«Όλοι οι χορευτές συμμετείχαν σε αυτήν την παράσταση με πολύ μεγάλη διάθεση και γενναιοδωρία καλλιτεχνική, και στήριξαν από το ξεκίνημα την δουλειά αυτή προσφέροντας απλόχερα ο καθένας τον δικό του προσωπικό, καλλιτεχνικό του κόσμο σε όλη την διαδικασία της προετοιμασίας», σημειώνει η χορογράφος.
Μιλώντας για την παράσταση η Αγγελική Στελλάτου εξηγεί πως «ήθελε να φτιάξει σκηνές που να έχουν να κάνουν με το πως εμφανίζονται στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων τα αμαρτήματα αυτά».
«Υπάρχουν σκηνές που η δράση σχετίζεται με τα αμαρτήματα, που εκεί νομίζω ότι είναι πιο εύκολη η «ανάγνωσή» τους. Στην απληστία για παράδειγμα τραβάει ο ένας τα ρούχα του άλλου, στην λαγνεία υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν την κίνηση του σεξ....», λέει.
Σύμφωνα με τον Τάσο Καραχάλιο, χορευτή της παράστασης, πρόκειται για «ένα έργο εικαστικό με έντονη σκηνογραφία και δυνατές εικόνες».
«Χωρίς εξάρσεις και εντάσεις το έργο μας βάζει σε σκέψεις και δημιουργεί ερωτηματικά, χωρίς όμως να δίνει απαντήσεις και γι αυτό ίσως και ο θεατής να μην φεύγει από την παράσταση απενοχοποιημένος ή δικαιωμένος», σημειώνει ο νεαρός χορευτής που συμμετέχει για δεύτερη φορά σε παράσταση της Αγγελικής Στελλάτου, ενώ στο παρελθόν έχει συνεργαστεί με γνωστούς Έλληνες και ξένους χορογράφους όπως τον Δημήτρη Παπαϊωάνου, τον Δημήτρη Ρήγο, τον Αντώνη Φονιαδάκη, τον Jan Fabre, και την Ayellen Parolines.
Μιλώντας για τον χορό στην Ελλάδα σήμερα, η Αγγελική Στελλάτου υποστηρίζει: «Η δικιά μου σκέψη είναι ότι γενικά δεν αγαπάμε τις τέχνες στην Ελλάδα. Πιστεύω ότι χρειάζεται να μπει η τέχνη στα σχολεία και όχι με την έννοια της παρουσίασης μίας παράστασης μόνο, αλλά με το να παράγουν τα ίδια τα παιδιά τέχνη».
Ο Τάσος Καραχάλιος θεωρεί ότι «ο χορός στην Ελλάδα ουσιαστικά είναι σαν να μην υπάρχει. Δεν υπάρχουν θεσμοί και νομικά πλαίσια για να λειτουργήσει, όπως για παράδειγμα στο Βέλγιο ή στις Σκανδιναβικές χώρες. Υπάρχουν όμως άνθρωποι, χορογράφοι και χορευτές που παλεύουν. Σίγουρα αν είναι να πολεμήσουμε το πρόβλημα, πρέπει να ξεκινήσουμε από τη βάση του, δηλαδή από την εκπαίδευση. Χρειάζονται πολλές αλλαγές στις ήδη υπάρχουσες δομές, χρειάζεται να φωτιστούν αξίες και να δωθούν παραπάνω ευκαιρίες, ίσως στα νέα παιδιά για τα οποία οι δρόμοι μοιάζουν λίγοι».
Πόσο εύκολο είναι όμως στις μέρες μας, για έναν νέο χορευτή στα πρώτα του βήματα να βρει δουλειά στην Ελλάδα και να ασκήσει τον χορό ως το κύριο και μοναδικό του επάγγελμα ; Όπως υποστηρίζει ο Τάσος Καραχάλιος ένας νέος θα δυσκολευτεί πολύ περισσότερο από όσο ο ίδιος όταν ξεκινούσε, καθώς ο πήχης έχει ανέβει ψηλά.
«Τώρα χρειάζεται σκληρή δουλειά. Θεωρώ πως με την κρίση να υπάρχει γύρω μας μόνο αυτός που δουλεύει έντιμα και το θέλει πραγματικά θα επιζήσει. Υπό αυτήν την έννοια νομίζω ότι ο χορός είναι μια τέχνη για λίγους. Πάντα η φιλοσοφία μου ήταν ότι η δουλειά πρέπει να αμείβεται, καθώς όπως λέει συνέχεια και η Αγγελική (Στελλάτου) «κάνουμε μια χειρονακτική δουλειά». Συνεχίζω να πιστεύω σε αυτόν τον τρόπο απόδοσης δικαιοσύνης και ελπίζω ότι πάμε προς μια εποχή αναβάθμισης της τέχνης και εύχομαι να προλάβουμε να ζήσουμε την άνθηση που από την εποχή των σπουδων μου ακούω», καταλήγει.
Στην παράσταση που θα διαρκέσει έως τις 2 Απριλίου ερμηνεύουν οι χορευτές Ιωάννα Αποστόλου, Παναγιώτης Αργυρόπουλος, Ράνια Γλυμίτσα, Τάσος Καραχάλιος, Ρούλα Κουτρουμπέλη, Ίριδα Κυριακοπούλου, Κατερίνα Λιόντου, Σεσίλ Μικρούτσικου, Γιώργος Μποντάρης, Aleksander Qejvanaj, Francois Renault και οι μουσικοί Αναστάσης Μισυρλής, Διονύσης Βερβιτσιώτης, Θέμις Συμβουλόπουλος, Δημήτρης Χουντής και Γιώργος Πούλιος.
Τα σκηνικά επιμελείται ο Χριστόφορος Μπρέλλης, τους φωτισμούς ο Σάκης Μπιρμπίλης, τα βίντεο ο Κώστας Γκίκας και τα κοστούμια η Δέσποινα Μακαρούνη.
Πηγή: Η Καθημερινή (24.03.2011).
Με εργαλεία τους, η πρώτη την κίνηση και ο δεύτερος την μουσική, ενώνουν τις δυνάμεις τους, ορίζοντας από κοινού το πνεύμα της συνεργασίας ανάμεσα σε δύο τέχνες, που ανέκαθεν ερωτοτροπούσαν: την μουσική και το χορό.
«Όλα ξεκίνησαν πριν από δύο χρόνια, από την ιδέα του Σταύρου Γασπαράτου, να δημιουργήσουμε μία παράσταση με θέμα τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Στη συνέχεια το κομμάτι χτίστηκε σταδιακά, με έμφαση στη συμληρωματικότητα των δύο στοιχείων (μουσικής και χορού) και στόχο την αλλεπίδραση του ήχου με το σώμα, ώστε να μετατραπεί και αυτό το τελευταίο σε μουσική», εξηγεί η Αγγελική Στελλάτου.
Οι δύο δημιουργοί δεν περιορίζονται απλώς στην «εικονογράφηση» του θέματος που έχουν επιλέξει, αλλά επιχειρούν με εύγλωττο τρόπο να εκφράσουν τις ανησυχίες τους γύρω από την καταπιεστική ανοχή της σημερινής πραγματικότητας και να απεικονίσουν το αδιέξοδο μίας ανθρωπότητας που ακολουθεί φθίνουσα πνευματική πορεία παραμένοντας προσκολλημένη στην υλική διάσταση των πραγμάτων.
«Ο άνθρωπος σήμερα», λέει η Αγγελική Στελλάτου, «περισσότερο από ποτέ, κουβαλά την ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας του, υποκύπτει σε αμαρτήματα - ατοπήματα, όχι γιατί παραμένει κατά βάθος ανθρώπινος, αλλά γιατί πιστεύει ότι μπορεί να ξεπεράσει τη φύση του, να ηγηθεί του κόσμου. Έτσι παραμένει το πιο εξελιγμένο νοητικά είδος του ζωικού βασιλείου, αλλά παράλληλα και το (αυτο)καταστροφικότερο από όλα τα είδη».
Έντεκα χορευτές της ομάδας Ύψιλον και πέντε μουσικοί βρίσκονται ζωντανά επί σκηνής και επιχειρούν να δώσουν μία ευκαιρία στο «περιθώριο για λάθος». Γνώριμα υλικά, όπως οι απλές, μικρές, καθημερινές κινήσεις, κρίθηκαν απαραίτητα και πλαισιώθηκαν από μουσικές φράσεις με κλασικό και ηλεκτρονικό ήχο, δημιουργώντας έναν ιστό από σχέσεις: χορευτές-μουσικοί, κίνηση-μουσική, μουσικοί-κίνηση, χορευτές-μουσική.
«Όλοι οι χορευτές συμμετείχαν σε αυτήν την παράσταση με πολύ μεγάλη διάθεση και γενναιοδωρία καλλιτεχνική, και στήριξαν από το ξεκίνημα την δουλειά αυτή προσφέροντας απλόχερα ο καθένας τον δικό του προσωπικό, καλλιτεχνικό του κόσμο σε όλη την διαδικασία της προετοιμασίας», σημειώνει η χορογράφος.
Μιλώντας για την παράσταση η Αγγελική Στελλάτου εξηγεί πως «ήθελε να φτιάξει σκηνές που να έχουν να κάνουν με το πως εμφανίζονται στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων τα αμαρτήματα αυτά».
«Υπάρχουν σκηνές που η δράση σχετίζεται με τα αμαρτήματα, που εκεί νομίζω ότι είναι πιο εύκολη η «ανάγνωσή» τους. Στην απληστία για παράδειγμα τραβάει ο ένας τα ρούχα του άλλου, στην λαγνεία υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν την κίνηση του σεξ....», λέει.
Σύμφωνα με τον Τάσο Καραχάλιο, χορευτή της παράστασης, πρόκειται για «ένα έργο εικαστικό με έντονη σκηνογραφία και δυνατές εικόνες».
«Χωρίς εξάρσεις και εντάσεις το έργο μας βάζει σε σκέψεις και δημιουργεί ερωτηματικά, χωρίς όμως να δίνει απαντήσεις και γι αυτό ίσως και ο θεατής να μην φεύγει από την παράσταση απενοχοποιημένος ή δικαιωμένος», σημειώνει ο νεαρός χορευτής που συμμετέχει για δεύτερη φορά σε παράσταση της Αγγελικής Στελλάτου, ενώ στο παρελθόν έχει συνεργαστεί με γνωστούς Έλληνες και ξένους χορογράφους όπως τον Δημήτρη Παπαϊωάνου, τον Δημήτρη Ρήγο, τον Αντώνη Φονιαδάκη, τον Jan Fabre, και την Ayellen Parolines.
Μιλώντας για τον χορό στην Ελλάδα σήμερα, η Αγγελική Στελλάτου υποστηρίζει: «Η δικιά μου σκέψη είναι ότι γενικά δεν αγαπάμε τις τέχνες στην Ελλάδα. Πιστεύω ότι χρειάζεται να μπει η τέχνη στα σχολεία και όχι με την έννοια της παρουσίασης μίας παράστασης μόνο, αλλά με το να παράγουν τα ίδια τα παιδιά τέχνη».
Ο Τάσος Καραχάλιος θεωρεί ότι «ο χορός στην Ελλάδα ουσιαστικά είναι σαν να μην υπάρχει. Δεν υπάρχουν θεσμοί και νομικά πλαίσια για να λειτουργήσει, όπως για παράδειγμα στο Βέλγιο ή στις Σκανδιναβικές χώρες. Υπάρχουν όμως άνθρωποι, χορογράφοι και χορευτές που παλεύουν. Σίγουρα αν είναι να πολεμήσουμε το πρόβλημα, πρέπει να ξεκινήσουμε από τη βάση του, δηλαδή από την εκπαίδευση. Χρειάζονται πολλές αλλαγές στις ήδη υπάρχουσες δομές, χρειάζεται να φωτιστούν αξίες και να δωθούν παραπάνω ευκαιρίες, ίσως στα νέα παιδιά για τα οποία οι δρόμοι μοιάζουν λίγοι».
Πόσο εύκολο είναι όμως στις μέρες μας, για έναν νέο χορευτή στα πρώτα του βήματα να βρει δουλειά στην Ελλάδα και να ασκήσει τον χορό ως το κύριο και μοναδικό του επάγγελμα ; Όπως υποστηρίζει ο Τάσος Καραχάλιος ένας νέος θα δυσκολευτεί πολύ περισσότερο από όσο ο ίδιος όταν ξεκινούσε, καθώς ο πήχης έχει ανέβει ψηλά.
«Τώρα χρειάζεται σκληρή δουλειά. Θεωρώ πως με την κρίση να υπάρχει γύρω μας μόνο αυτός που δουλεύει έντιμα και το θέλει πραγματικά θα επιζήσει. Υπό αυτήν την έννοια νομίζω ότι ο χορός είναι μια τέχνη για λίγους. Πάντα η φιλοσοφία μου ήταν ότι η δουλειά πρέπει να αμείβεται, καθώς όπως λέει συνέχεια και η Αγγελική (Στελλάτου) «κάνουμε μια χειρονακτική δουλειά». Συνεχίζω να πιστεύω σε αυτόν τον τρόπο απόδοσης δικαιοσύνης και ελπίζω ότι πάμε προς μια εποχή αναβάθμισης της τέχνης και εύχομαι να προλάβουμε να ζήσουμε την άνθηση που από την εποχή των σπουδων μου ακούω», καταλήγει.
Στην παράσταση που θα διαρκέσει έως τις 2 Απριλίου ερμηνεύουν οι χορευτές Ιωάννα Αποστόλου, Παναγιώτης Αργυρόπουλος, Ράνια Γλυμίτσα, Τάσος Καραχάλιος, Ρούλα Κουτρουμπέλη, Ίριδα Κυριακοπούλου, Κατερίνα Λιόντου, Σεσίλ Μικρούτσικου, Γιώργος Μποντάρης, Aleksander Qejvanaj, Francois Renault και οι μουσικοί Αναστάσης Μισυρλής, Διονύσης Βερβιτσιώτης, Θέμις Συμβουλόπουλος, Δημήτρης Χουντής και Γιώργος Πούλιος.
Τα σκηνικά επιμελείται ο Χριστόφορος Μπρέλλης, τους φωτισμούς ο Σάκης Μπιρμπίλης, τα βίντεο ο Κώστας Γκίκας και τα κοστούμια η Δέσποινα Μακαρούνη.
Πηγή: Η Καθημερινή (24.03.2011).
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου