Σπίτι στο νησί, δουλειά στην πόλη

«Ηταν πέρυσι τον Μάιο, τέτοια εποχή, που περπατούσα στους δρόμους του κέντρου της Αθήνας. Είχα την αίσθηση ότι κυνηγούσα την ουρά μου. Σε κείνο το σημείο, το αποφάσισα. Ψαχνόμουν βέβαια να δω τι θα κάνω, κοιτούσα και τις εναλλακτικές στο εξωτερικό. Κάθε φορά που γύριζα από διακοπές, κάτι δεν μου πήγαινε, κι όλο έλεγα “ τι κάνω εγώ εδώ πέρα...”. Είχα ανάγκη τη φύση, και ρυθμούς διαφορετικούς. Είμαι πολύ ευτυχισμένοςτώραστη Μυτιλήνη».

Με φωνή ξεκούραστη και ζωηρή, ο κ. Βαγγέλης Κατάνιας περιγράφει πώς αποφάσισε να κάνει στροφή στα 31 του και να μετεγκατασταθεί στο νησί του Μυριβήλη . Το- εγκαταλελειμμένο- πατρικό της μητέρας του έγινε κίνητρο για το ταξίδι στον νέο τόπο διαμονής. Οκτώ- εννιά μήνες μετά, λέει με σιγουριά ότι δεν το έχει μετανιώσει.

«Δυσκολεύτηκα τον χειμώνα, η Λέσβος δεν έχει τις διεξόδους πολιτισμού και αναψυχής της Αθήνας, γίνονται πράγματα αλλά με μικρότερη συχνότητα. Προσαρμόστηκα. Εδώ άλλωστε έκανα νέους φίλους, ανακάλυψα έναν ολόκληρο κόσμο που δεν γνώριζα, ανθρώπους που κάποτε ζούσαν όπως κι εγώ. Ο Θεόφιλος, απόφοιτος της ΑΣΟΕΕ, έχει καφενείο στο Πλωμάρι, την “Ελευθερία”- από τα πιο παλιά στην περιοχή. Οταν έλθεις στη Μυτιλήνη, θα σε κεράσω τον καλύτερο freddo στο νησί».

Ο ίδιος παραδέχεται ως γεγονός ότι η ζωή στην περιφέρεια δεν συνοδεύεται από ισχυρά κίνητρα. « Το ζήτημα των υποδομών, για παράδειγμα, χωράει πολλή συζήτηση:για να μπορώ να εργάζομαι από το σπίτι στο χωριό, αναγκάζομαι να πληρώνω από 50 ως 150 ευρώ τον μήνα για ασύρματο Ιnternet, καθώς το δίκτυο δεν υποστηρίζει παντού συνδέσεις ΑDSL. Από την άλλη πλευρά, δεν θα μπορούσε η Πολιτεία να θεσπίσει ασφαλιστικές απαλλαγές σε περιοχές με μικρό πληθυσμό;Ή οι εταιρείες να καθιερώσουν φθηνότερα αεροπορικά εισιτήρια; Τον χειμώνααρκετές πτήσεις είναι σχεδόν άδειες. Χρειάζεται μεγαλύτερο ενδιαφέρον, πολύ κόσμος εδώ αισθάνεται αφημένος στην τύχη του».

Δεν έχει πάντως κόψει τον ομφάλιο λώρο με την Αθήνα. Οχι ότι την επισκέπτεται συχνά- τρεις φορές, όλες κι όλες, έχει έλθει για να δει συγγενείς και φίλους. Βιοπορίζεται από την οικονομία της, μέσω συνεργασιών ως free lancer με δημιουργικά γραφεία. Βιομηχανικός σχεδιαστής το επάγγελμα, αναλαμβάνει δουλειές γραφιστικής, «και πιο συχνέςκαι πιο προσοδοφόρες στην αγοράαπό το design, που μοιάζει πεδίο ανεξερεύνητο στην Ελλάδα».

Το e-mail να ΄ναι καλά και ο Βαγγέλης μπορεί να κάνει το μπάνιο του το πρωί στον Μόλυβο ή στην Εφταλού και να σχεδιάζει το βράδυ. Αυτός επιλέγει το πότε και πόσο θα δουλέψει. «Στο παρελθόνείχα μπει σε εταιρεία, δεν μου πήγαινε το ωράριο, η ρουτίνα που συνεπάγεται μια τέτοια θέση. Προτιμούσα να είναι πιο ανοιχτά τα πράγματα. Τελικά, οι εξωτερικές συνεργασίες μού επέτρεψαν να είμαι εδώ, μου εξασφαλίζουν τη ζωή μουσήμερα».

Οι επαγγελματικές δυνατότητες στη νέα πατρίδα είναι άραγε καθοριστικές για μια τέτοια κίνηση; «Αν τη θέλεις πολύ, αλλάζεις και επάγγελμα! Νομίζω ότι δεν πρέπει να κάμπτεται κανείς από την έκπληξη και τις αντιδράσεις του περιβάλλοντός του. Και μένα, όταν ανακοίνωσα την απόφασή μου, πρώτη φορά, μου έλεγαν συνεχώς ότι “πάω να τα τινάξω όλα στον αέρα”. Αργότερα, βρήκα κατανόηση».

Διαβάστε περισσότερα στο Βήμα (18.06.2010).