Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2016

Σύγχρονα έργα ζητούν τη συμμετοχή των Αθηναίων

Στο προσωπικό της site η εικαστικός Κάντι Τσανγκ (Candy Chang) χαρακτηρίζει τη δουλειά της ως «προσπάθεια ενεργοποίησης των δημόσιων χώρων» και «συμμετοχικά πειράματα στη δημόσια σφαίρα που εξετάζουν τα όρια ανάμεσα στην απομόνωση και την κοινότητα». Επειδή, όμως, ήδη από την πρώτη σελίδα υπάρχουν στιγμιότυπα από τα project της, καθώς και μια πολύ pop εικόνα που δείχνει τις fluo γαλάζιες γόβες της φωτογραφημένες μπροστά στη φράση «Είναι ωραίο να βρίσκεσαι εδώ» γραμμένη με stencil πάνω στην άσφαλτο, εύκολα καταλαβαίνεις πως οι δημιουργίες της είναι πολύ περισσότερο διασκεδαστικές από όσα υπονοούν οι παραπάνω ορισμοί.

Στο πρώτο της έργο «School of the Future», με το οποίο η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών ξεκινά το αφιέρωμά της στην Αμερικανοασιάτισσα καλλιτέχνιδα, χίλιες κόκκινες πλαστικές μπάλες γεμίζουν ένα χώρο που θυμίζει σχολική αίθουσα, φέρνοντας στον νου παιδικά παιχνίδια. Στο βάθος μια έδρα και ένα τετράδιο προσκαλεί και προκαλεί τους επισκέπτες να απαντήσουν σε δύο ερωτήσεις: «Τι θα θέλατε να μάθετε όταν ήσασταν στο σχολείο» και «Τι πιστεύετε ότι είναι σημαντικό να διδάξουμε στα παιδιά μας;».

Και μετά; Θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος που παραμένει δύσπιστος απέναντι σε ό,τι ονομάζεται public art και αποτελεί το καλλιτεχνικό πεδίο στο οποίο εντάσσεται η δουλειά της Τσανγκ. «Την τέχνη πρώτα την αισθάνεσαι και μετά την κατανοείς» σχολιάζει η Αφροδίτη Παναγιωτάκου, αναπληρώτρια γενική διευθύντρια και διευθύντρια επικοινωνίας της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, που θα φιλοξενήσει τους επόμενους μήνες δύο ακόμη site-specific εγκαταστάσεις της εικαστικού. «Ας φύγουμε από τη λογική του μετρήσιμου αποτελέσματος, δεν είναι όλα τα πράγματα χειροπιαστά ως προς την αξία τους.

Αλλωστε, η δημόσια τέχνη (public art) δεν εκτίθεται με τον τρόπο που αυτό συμβαίνει στις γκαλερί ή τα μουσεία. Απλώς υπάρχει και επιτρέπει στο τυχαίο να παίξει το παιχνίδι του ώστε να συμβούν προσωπικά γεγονότα και εκπλήξεις. Τελικά λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος μιας κοινότητας ανθρώπων που βιώνει την παρουσία της συνειδητά, ή ασυνείδητα».

Μια μικρή περιήγηση στο Διαδίκτυο, κάνει φανερό πως το θέμα της δημόσιας τέχνης, της αξίας και της σημασίας της τόσο για τη δημόσια ζωή όσο και για την ίδια την τέχνη έχει φανατικούς υποστηρικτές και πολέμιους. Χρησιμοποιώντας υλικά και μεθόδους που ουσιαστικά αντανακλούν τη σύγχρονη κουλτούρα, αποτελεί περισσότερο μια εμπειρία και λιγότερο ένα αντικείμενο, ένα έργο τέχνης στα πρότυπα όσων γνωρίζαμε στο παρελθόν.

Για κάποιους, η public art βρίσκεται στο επίκεντρο της πιο καινοτόμας πρακτικής στο πεδίο της σύγχρονης τέχνης. Για κάποιους άλλους, είναι βαρετή και υπερεκτιμημένη, ένα νοητικό κατασκεύασμα που δυσκολεύεται να συναντήσει τον κοινό του, δηλαδή όλους εμάς στους οποίους απευθύνεται και χρειάζεται τη συμμετοχή μας για να ενεργοποιηθεί.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στην Καθημερινή.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου